Moje wspomnienie o laleczce Barbie....

Zgodnie z obietnicą, przyłączam się do wspólnego projektu blogowiczów, czyli naszych wspomnień o Barbie.

Większość orientuje się, ze nie należę do najmłodszych, ba.. nawet nie do młodych. Zatem moje dzieciństwo to koniec lat 50-tych i lata 60-te. Od najmłodszych lat miałam mnóstwo zabawek i lalek. Oczywiście na miarę dochodów mojego Taty. W owych wczesnych latach 60-tych bardzo często spacerowaliśmy sobie z Tatą po śródmieściu . Uwielbiałam te wędrówki. Dzięki temu pamiętam co gdzie i kiedy było w moim miescie. Jakie było zaopatrzenie itd.
Na naszej trasie był też komis. Dla nie wtajemniczonych, to sklep w którym coś się wystawiało, a jak znalazł się kupiec, otrzymywało się pieniądze po odjęciu prowizji . W tym komisie, w oknie wystawiona była laleczka, kiedy ją po raz pierwszy zobaczyłam, omal nie przykleiłam się do szyby. To było coś tak innego od moich lalek, mała kobietka z biustem, szczupłą talią, maleńkimi klapeczkami na obcasach i dłuuugich nogach. Niestety cena była astronomiczna, poza zasięgiem portfela mojego Taty. Wiedziałam o tym i rozumiałam, ze nie mogę jej mieć. Jednakże, od czasu kiedy ujrzałam Barbie /póżniej domyśliłam się, ze to była właśnie Barbie/ rozpoczęło się moje rysowanie. Potrafiłam godzinami rysować postaci kobiet. O charakterystycznej nieco przerysowanej w proporcjach sylwetce. ZOstało mi to do dzisiaj. Jak gdzieś przysiądę, zaraz muszę coś narysować.
Moja córka nie pokochała Barbie, wolała Fleur.
Jakieś 3 lata temu z pomocą i dzięki Marcie http://dollwhisperer.blogspot.com/ trafiłam na forum Dollplaza, poznałam tam fantastycznie zakręcone lalkowo osoby, no i lalki o istnieniu których , nawet mi się nie śniło. Poznałam wszystkie "ścieżki" zdobywania lalek i tak któregoś dnia
na Allegro ujrzałam MOJĄ Barbie, śmiałam się i opowiedziałam o tym Tacie, ze znalazłam swoją "zaginioną" Barbie. To była Barbie No1 /vintage repro/ w charakterystycznym pasiastym kostiumie kąpielowym. Moja wyśniona była blondynką. Ta z Allegro brunetką. Nie przeszkadzało mi to jednak. Tato rozbawiony sytuacją stwierdzil, ze musi mi kupić i w ten sposób po wielu latach miałam swoją Barbie. Mojego Taty już nie ma .... odszedł, ale pozostały mi wspomnienia, a jednym z nich jest właśnie Barbie. Ilekroć na nią spojrzę widzę moje szczęśliwe dzieciństwo i pamiętam o moim największym przyjacielu w temacie lalek i nie tylko.